Σκηνή: 11 Λήψη: 8 Ώρα: 20:08

Παράθυρο. Κι απ' έξω μια κορομηλιά έτοιμη να σκάσει το μπουμπουκάκι της.
Zoum-out στο γκρίζο δωμάτιο. Ξυπνάει απότομα. Zoom στην μίκρυνση της κόρης του ματιού του. Τώρα χτυπάει το ξυπνητήρι με τη συνοδεία μιας χαλαρής μουσικής. 8 η ώρα. Το κλείνει απαλά. Ξεφυσάει. Από πίσω ξεκινάει να παίζει η εισαγωγή της καμπάνας στο High Hopes. Με το που μπαίνει το μπάσο, κάνει την κίνηση να σηκωθεί, πατάει απαλά στο πάτωμα τις πατούσες του. Σηκώνεται τελικά και έτσι όπως κατευθύνεται προς το μπάνιο βλέπεις τα ρούχα του αυστηρώς διαλεγμένα και τοποθετημένα πάνω στην καρέκλα του γραφείου, είναι για να σου δώσει να καταλάβεις πως αφιέρωσε χρόνο για τα ρούχα του, έχει σκεφτεί σοβαρά αυτή τη μέρα. Νομίζω δεν κρατιόταν άλλο.
Ετοιμάζεται, ταΐζει το σκύλο, κλειδώνει, μπαίνει στο αυτοκίνητο. Zoum στο κλειδί που γυρνάει, πατάει το play και το First Rendez-vous ξεκινάει, για να μην του θυμίζει ότι βρίσκεται ακόμη στην κίτρινη πόλη.
Βγαίνει απ' τον νομό, ακολουθάει τις πινακίδες προς Λαμία. Βάζει, εσκεμμένα, κομμάτια με επαναληπτικότητα, με αργή αποκορύφωση, για να θυμίζει στο υποσυνείδητό του να πηγαίνει πιο γρήγορα.
Καθώς αυξάνει η ταχύτητα του αυτοκινήτου, αυξάνει και της καρδιάς του.
Δεν μπορεί να αναπνεύσει, ώσπου περνά την πράσινη πύλη των Τεμπών.
Ω, πρέπει να βάλει κάποιο έγχορδο. Και ο Yo yo Ma κάνει την εμφάνισή του παίζοντας Morricone. Βλέπεις το φρύδι να συνοφρυώνεται, του 'ρχεται να δακρύσει απ' την ομορφιά του τοπίου.
Παίρνει τη γνώριμη έξοδο, στην εποχή των άνθεων ήρθε.
Βρίσκει τη μυστική παραλία τους, παίρνει το πορσελάνινο βαζάκι και βγαίνει από το αυτοκίνητο.
Πιο αργές κινήσεις τώρα.
Ένα οικείο αεράκι τον αγκαλιάζει. Ανοίγει το βαζάκι κι οι στάχτες ξεχύνονται τσαχπίνικα στον καθρέφτη του ουρανού.
Μια ροζ πεταλουδίτσα του κάνει νάζι και της κλείνει το μάτι.
- Τους χαιρετισμούς μου στον ορίζοντα σου, της λέει. - Σ' αγαπώ.
Μπαίνει το Now We Are Free.
Zoum-out.
Pause.
Stop.
- The End -