Monday, March 18, 2013

Ο Ζωγράφος


Ζεστή μέρα.
Απ'τις μέρες που άχνα δεν βγάζεις.
Κι αυτός εκεί, ζωγραφίζει.
Τόσο συγκεντρωμένος, κόσμος γύρω του δεν υπάρχει.
Την αλήθεια ζωγραφίζει.
Ομορφοποιημένη.
Και σταματάει.
Κι αρχίζει και καίγεται.
Και βράζει.
Στάλα ιδρώτα πέφτει κι ακούγεται σαν βόμβα.
Και βαριανασαίνει.
Και σταματάει γιατί ξέρει πως δεν είναι έτσι.
Η αλήθεια δεν είναι έτσι, δεν την πλάθεις.
Τέτοια απόγνωση στα μάτια του και σηκώνεται.
Παίρνει τον κουβά, βουτάει το πινέλο βαθειά και με νεύρο, το βγάζει απότομα και μια μαχαιριά στον πίνακα.
Ένα τίναγμα.
Και το ξανακάνει. Κι άλλο.
Και είναι σαν να ξιφομαχεί.
Σαν να πολεμάει με το πινέλο του, τους δαίμονες που χώνονται μεταξύ του εαυτού του και του καμβά του.
Έτσι μπαίνει κι ο πόλεμος κι ο φόβος και το σκοτάδι.
Δεν ρωτάνε.
Αλλά τα νιώθεις, τα νιώθεις να έρχονται. Τα μυρίζεις.
Και μουδιάζεις.
Και γίνεσαι αδρανής.
Κι άλλο τίναγμα. Κι άλλη γρατσουνιά.
Αίματα παντού, βοές, τσιρίγματα.
Διαύγεια, φτίαχνει τις λεπτομέρειες στη γωνία.
Δύο βήματα πίσω.
Σαστίζει.
Άχνα.
Πού πήγε ο θόρυβος; Γιατί δεν φωνάζει κανένας άλλος;
Καίνε τα μάτια του, καίει το στήθος του.
Κοιτά τις μπογιές. Κοιτάει τα αίματα.
Τόσο πολύ αίμα για μια αθώα ψυχή.
Τόσο πολύ σκοτάδι για κάποιον που τρέφεται απ'το φως.
Γλιστράει το πινέλο απ΄το χέρι του.
Πέφτουν οι μπογιές.
Δεν ζωγραφίζει άλλο σήμερα.
Ένα παιδί έρχεται αθόρυβα και του πιάνει το χέρι.
Κάθονται και οι δύο σιωπηλοί κοιτάζοντας τον πίνακα.
Μισοτελειωμένος μοιάζει. Σαν να σε αφήνει να πεις τη δική σου κουβέντα.
Ένα μικρό, τόσο δα αεράκι από κάπου ξαφνιάζει.
Από αυτά που σου καθαρίζουν το πρόσωπο.
Σαν να έρχεται η μάνα σου να σε καθαρίσει από τις λάσπες που έπαιζες μικρός.
Και ανοιγοκλείνεις τα μάτια αργά.
Σφιχτά το κρατάει το παιδί, δεν το αφήνει.
Τι είναι μια μεταβολή; του λέει.
Έβγαλέ εκεί την ψυχή του και όποιος θέλει να δει, είδε.
Όποιος είναι ευγενικός αρκετά, ας την πάρει.
Έτσι κάνουν αυτοί, τέτοιου είδους ζωγράφοι.
Μια μεταβολή κάνανε κι αυτοί και φύγανε.
Το αριστούργημά του, είπανε.

Wednesday, November 10, 2010

Χωρίς τίτλο



06-12-2008, Εξάρχεια
Ο ειδικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας πυροβολεί και σκοτώνει τον 16χρονο μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Τις επόμενες ημέρες οι πορείες και οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας συγκλονίζουν την Αθήνα. Η εικόνα του κατεστραμμένου κέντρου κάνει τον γύρο του κοσμου.

22-12-2008, Άνω Πετράλωνα
Άγνωστοι επιτίθενται με βιτριόλι εναντίον της Βουλγάρας συνδικαλίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα.

23-12-2008, Γουδή
Άγνωστοι ανοίγουν πυρ ενάντια σε μια κλούβα της αστυνομίας.

05-01-2009, Εξάρχεια
Στη συμβολή των οδών Κουντουριώτη και Ζαΐμη άγνωστοι πυροβολούν και τραυματίζουν τον 21χρονο αστυνομικό Διαμαντή Μαντζούνη.

19-10-2009, Παγκράτι
Δύο μεγάλες ομάδες πλακώνονται στο ξύλο και τα κάνουν όλα γης μαδιάμ. Τα ραδιόφωνα και τα sites μιλούν "για άτομα του αναρχικού χώρου". Στη συνέχεια αποδεικνύεται πως ήταν ένα συνηθισμένο ραντεβού των παναθηναϊκών και ολυμπιακών χούλιγκαν.

27-10-2009, Αγία Παρασκευή
Η πρωτοεμφανιζόμενη οργάνωση ΟΠΛΑ πραγματοποιεί επίθεση με Καλάσνικοφ στο αστυνομικό τμήμα Αγίας Παρασκευής με αποτέλεσμα να τραυματιστούν πέντε αστυνομικοί και ένας πολίτης.

09-01-2010, Σύνταγμα
Εξερράγη βόμβα μπροστά από τη Βουλή των Ελλήνων. Ο πολιτικός κόσμος δηλώνει πως στόχος είναι η δημοκρατία.

24-02-2010, Εξάρχεια
Άγνωστος με ξυρισμένο κεφάλι πετάει μία χειροβομβίδα στο Στέκι Μεταναστατών στην οδό Τσαμαδού.

10-03-2010, Δάφνη
Νεκρός πέφτει από συμπλοκή με την αστυνομία ο αναρχικός τρομοκράτης Λάμπρος Φούντας.

11-03-2010, Μαρούσι
Στο ντέρμπι των "αιωνίων" και λίγο πριν τη φάση του γκολ μια κροτίδα ακρωτηριάζει δύο δάχτυλα από το χέρι της υπαλλήλου ασφαλείας. Στην απολογία της, η διοίκηση του Παναθηναϊκού ισχυρίστηκε πως η άτυχη κοπέλα έχασε μισό νύχι.

28-03-2010, Πατήσια
Βόμβα τοποθετημένη στα σκουπίδια διαμελίζει 15χρονο Αφγανό που έψαχνε τροφή. Ελαφρά τραυματίζονται η μητέρα του και η δεκάχρονη αδερφή του.

10-04-2010, Ερμού
Μια ομάδα ανθρώπων που πιστεύει βαθύτατα ότι η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες, επιτέθηκε με καδρόνια στους μικροπωλητές στην οδό Ερμού. Κανείς και ποτέ δεν παρενέβη.

24-04-2010, Μαρούσι
Στον τελικό κυπέλλου οι οπαδοί πλακώνονται στις τάφρους του ΟΑΚΑ. Τον "χορό" σέρνουν οι υπεύθυνοι ασφαλείας του γηπέδου.

05-05-2010, Σύνταγμα
Κατά τη διάρκεια της μεγάλης πορείας των συνδικάτων, άγνωστοι πετούν βόμβες μολότοφ στο υποκατάστημα της Marfin στην οδό Σταδίου. Από την πυρκαγιά που προκλήθηκε τρεις άνθρωποι πεθαίνουν από ασφυξία, μεταξύ αυτών μία έγκυος γυναίκα.

13-05-2010, Κορυδαλλός
Μεγάλη έκρηξη σημειώθηκε έξω από τον τοίχο των φυλακών.

25-06-2010, Κατεχάκη
Δέμα-βόμβα σκοτώνει τον Γιώργο Βασιλάκη, υπασπιστή του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, στον έβδομο όροφο του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη.

19-07-2010, Ηλιούπολη
Δολοφονία του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια, στο σπίτι του. Συνολικά 13 σφαίρες σε διάφορα σημεία του σώματός του, δέχθηκε ο 37χρονος δημοσιογράφος ενώ στον τόπο της επίθεσης συγκεντρώθηκαν 16 κάλυκες.

02-11-2010, Παγκράτι
Έκρηξη, που αφορά την υπάλληλο της εταιρείας ταχυμεταφορών, στα χέρια της οποίας έσκασε δέμα με εκρηκτικό μηχανισμό. Την κατηγορία της συγκρότησης και ένταξης σε μη κατονομαζόμενη τρομοκρατική οργάνωση αντιμετωπίζουν, μεταξύ άλλων, ο 22χρονος Παναγιώτης Αργυρού και ο 24χρονος Γεράσιμος Τσάκαλος σύμφωνα με την ποινική δίωξη.

02-11-2010
Τα στοιχεία πέντε καταζητούμενων έδωσε η ΕΛ.ΑΣ. Θεωρούνται πρόσωπα-κλειδιά για τη δράση της οργάνωσης "Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς" και για το μπαράζ των επιθέσεων με τα δέματα. Φέρονται να ενεργοποιήθηκαν μετά τον Δεκέμβριο του 2008. Οι δύο εξ' αυτών, αδέλφια, είχαν προσωπική σχέση με τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, που έπεσε νεκρός από τις.....

Σημείωση : Τα άρθρα έχουν αναρτηθεί από την εφημερίδα Lifo(1-07-2010) και από τα sites: enet.gr, newsit.gr, tovima.gr

--------------------------------------------
Όλα αυτά, θα μπορούσαν να χωρέσουν σε μία ταινία?
ευτυχώς, όχι
Θα μπορούσαν να χωρέσουν σε ένα μυαλό?
δυστυχώς, ναι.




There is something terribly wrong with this country, isn't there?
V




Tuesday, June 8, 2010

Σκηνή: 11 Λήψη: 8 Ώρα: 20:08

Παράθυρο. Κι απ' έξω μια κορομηλιά έτοιμη να σκάσει το μπουμπουκάκι της.
Zoum-out στο γκρίζο δωμάτιο. Ξυπνάει απότομα. Zoom στην μίκρυνση της κόρης του ματιού του. Τώρα χτυπάει το ξυπνητήρι με τη συνοδεία μιας χαλαρής μουσικής. 8 η ώρα. Το κλείνει απαλά. Ξεφυσάει. Από πίσω ξεκινάει να παίζει η εισαγωγή της καμπάνας στο High Hopes. Με το που μπαίνει το μπάσο, κάνει την κίνηση να σηκωθεί, πατάει απαλά στο πάτωμα τις πατούσες του. Σηκώνεται τελικά και έτσι όπως κατευθύνεται προς το μπάνιο βλέπεις τα ρούχα του αυστηρώς διαλεγμένα και τοποθετημένα πάνω στην καρέκλα του γραφείου, είναι για να σου δώσει να καταλάβεις πως αφιέρωσε χρόνο για τα ρούχα του, έχει σκεφτεί σοβαρά αυτή τη μέρα. Νομίζω δεν κρατιόταν άλλο.
Ετοιμάζεται, ταΐζει το σκύλο, κλειδώνει, μπαίνει στο αυτοκίνητο. Zoum στο κλειδί που γυρνάει, πατάει το play και το First Rendez-vous ξεκινάει, για να μην του θυμίζει ότι βρίσκεται ακόμη στην κίτρινη πόλη.
Βγαίνει απ' τον νομό, ακολουθάει τις πινακίδες προς Λαμία. Βάζει, εσκεμμένα, κομμάτια με επαναληπτικότητα, με αργή αποκορύφωση, για να θυμίζει στο υποσυνείδητό του να πηγαίνει πιο γρήγορα.
Καθώς αυξάνει η ταχύτητα του αυτοκινήτου, αυξάνει και της καρδιάς του.
Δεν μπορεί να αναπνεύσει, ώσπου περνά την πράσινη πύλη των Τεμπών.
Ω, πρέπει να βάλει κάποιο έγχορδο. Και ο Yo yo Ma κάνει την εμφάνισή του παίζοντας Morricone. Βλέπεις το φρύδι να συνοφρυώνεται, του 'ρχεται να δακρύσει απ' την ομορφιά του τοπίου.
Παίρνει τη γνώριμη έξοδο, στην εποχή των άνθεων ήρθε.
Βρίσκει τη μυστική παραλία τους, παίρνει το πορσελάνινο βαζάκι και βγαίνει από το αυτοκίνητο.
Πιο αργές κινήσεις τώρα.
Ένα οικείο αεράκι τον αγκαλιάζει. Ανοίγει το βαζάκι κι οι στάχτες ξεχύνονται τσαχπίνικα στον καθρέφτη του ουρανού.
Μια ροζ πεταλουδίτσα του κάνει νάζι και της κλείνει το μάτι.
- Τους χαιρετισμούς μου στον ορίζοντα σου, της λέει. - Σ' αγαπώ.
Μπαίνει το Now We Are Free.
Zoum-out.
Pause.
Stop.
- The End -


Saturday, May 8, 2010

Αποκορύφωση

Έχω τόσα πράγματα στο μυαλό μου, δεν ξέρω από πού έρχονται και από πού μπαίνουν. Ξέρω όμως ότι είναι τόσο κοντά στην ύπαρξή μου και στη σκέψη μου που θέλω να τα βγάλω.
Αλλά δεν ξέρω πως.
Πόσο τυχεροί είναι οι ζωγράφοι, οι γλύπτες, οι συγγραφείς, οι ποιητές... Έχουν αυτό το χάρισμα να σου δείχνουν.
Ένας φωτογράφος με μια εικόνα, χωρίς τρικ, χωρίς συναισθηματισμούς, τόσο ζωντανή που βλέπεις τους πόρους απ' το δέρμα.
Μια ζωγραφιά, καταθλιπτική, χωρίς δεύτερη σκέψη, η μπλε περίοδός του και είναι ήδη μια ίντσα πιο ελεύθερος.
Ούτε που μπορεί να χωρέσει το μυαλό μου τη δύναμη που κρύβει αυτή η ίντσα.
Ένα νεύμα στο βλέμμα ενός ηθοποιού και το 'πιασες το νόημα.
Μια ατάκα σεναρίου, ένα πλάνο άκυρο, μια ασήμαντη λεπτομέρεια πίσω από το βασιλιά, focus στη γωνία και ένα ανεξήγητο θαυμαστικό.
Ένα μικτό θολωμένο χρώμα, πολλά χρώματα, ασπρόμαυρη, ζωντανή εικόνα, σκυφτό βλέμμα, σταγόνα σάλιου που ακουμπάει στο μικρόφωνο, μια νότα ξεκούρδιστη, ένα κόμμα.
Τόσο μικρό.
Τόσο απλό.
Τόσο αντίθετο απ' το ασήμαντο ρεαλιστικό.
Ένας ολόκληρος φανταστικός κόσμος και όλος συσσωρεύεται σ' αυτή τη λεπτομέρεια, ένα κόμμα.
Τόσοι πολλοί τρόποι, μια ανάσα.
Αυτό είναι που θαυμάζω.

Monday, January 18, 2010

Ακριβέ μου


Μονάκριβε μου,


ένα να πω.


Μη γίνεις θύμα ποτέ.
Γιατί θα γίνεις και θύτης.


Θύτης μη γίνεις.

Monday, December 14, 2009

Ύμνος στη μουσική



Μουσική στο μυαλό μου

μια νυχιά στη μαύρη εικόνα της ρουτίνας μου
Ήχος κομματιασμένων ελπίδων
παραφωνία μιας καλόστρωτης ευτυχίας
Επαναλήψεις των ρυθμών
σαν χτύποι της καρδιάς μου
Οι άνεμοι της νότας
σαν τα μεσημέρια της ψυχής μου
Τίποτα σ'αυτόν τον κόσμο δεν είναι
όπως οι διακαείς μου πόθοι σχεδιασμένοι
πάνω στις φωνές τους.
Ίσως μια μέρα καταλάβουμε πως αυτή
είναι ο ήλιος της ψυχής μας,
η ανάμνηση των ονείρων μας,
η λύτρωση του δικού μας κυνηγητού.
Ίσως, λέω ίσως, επιτέλους αντιληφθούμε
πως αυτή είναι η κόνξα μας
στο ατράνταχτο ύφος των μεγάλων.